2050

Terwijl ik deze column schrijf, tikt de thermometer wéér de 30°C aan. Oké, het is zomer, dus dan mag het zonnetje best schijnen. Tijdens mijn kampeervakantie in Bretagne steeg het kwik zelfs één dag tot 42 graden. Let wel, Bretagne, waar het altijd regent! Hé, zult u denken, begint die Quaedvlieg nu ook te zeuren over hitte, droogte en klimaatverandering? Nee, ik ga niet zeuren. Maar ik werd wel geraakt door een aantal Linkedin-berichten van mensen, die zelf een keuze maken om wat te doen aan de klimaatverandering. De meeste van ons steken, net als ikzelf, de kop in het zand en blijven gewoon hun eigen ding doen. Zo las ik het verhaal van een jonge Engelse piloot die van kleins af aan altijd piloot wilde worden, dat uiteindelijk ook werd en met veel plezier vloog. Totdat hij inzag welk effect de luchtvaart heeft op het klimaat. Hij nam ontslag en zet zich nu in voor groenere zaken.
Een ander voorbeeld was van iemand die drie krantenkoppen naast elkaar plaatste:  Een eerste kop ging over de energieprijzen die momenteel overal de pan uit rijzen. Een tweede over de megawinst van Shell van 18 miljard dollar, en een derde over het feit dat diverse landen hun klimaatdoelen niet gaan halen. Daarop volgde de vraag of we met zijn allen 2050 zullen halen? ‘The answer is no. Not maybe. Not ‘if’. Just – no.’ Geen positieve bijdrage op Linkedin.
Toch was de boodschap van deze Engelse heer uiteindelijk dat we met zijn allen meer ‘resilient’ moeten worden. In goed Nederlands, veerkrachtig of meer weerbaar. Is dat niet iets wat we in de techniek en industrie momenteel doen? Ons weerbaarder maken door te investeren in nieuwe energiezuinige technologie? Zijn we niet bezig met meer elektrificatie, warmtepompen, duurzame energieopwekking, frequentiegeregelde aandrijvingen, minder wrijving in aandrijflijnen, gebruik van waterstof et cetera? Deze editie van Aandrijftechniek staat vol van dergelijke toekomstbestendige technologieën. Het is natuurlijk een hele klus om van onze ‘fossil fuel’ gedreven economie naar een schone en duurzame economie over te stappen. Zeker nu we met Poetins ‘militaire operatie’ weer meer steenkool zijn gaan gebruiken omdat we van het Russisch gas af willen.
Eigenlijk zou deze editie van Aandrijftechniek ook in Den Haag en Brussel moeten belanden om onze politici te laten zien dat een snelle verduurzaming van de economie technisch mogelijk is. Want uiteindelijk is een duurzame economie ook een economie waar we net zo goed geld kunnen verdienen. En waar 18 miljard dollar winst beter kan worden geïnvesteerd in nog meer duurzaamheid en technologie in plaats van dat het gaat naar de pensioenen van aandeelhouders, die vaak al genoeg te besteden hebben. Ook deze aandeelhouders hebben toch kinderen en kleinkinderen waarvan ze hopen dat ze in 2050 kunnen leven op een aarde die nog leefbaar is?