TNO heeft samen met Micromega-Dynamics, SRON, Dutch Space, Alcatel en CSL een compact proefmodel ontwikkeld van een cryogene optische vertragingslijn (delay line). Dit prototype dient als basis voor een mechanisme dat in de toekomst mede de verschillende beelden van de telescopen binnen het Darwin-ruimtevaartprogramma moet samenbrengen tot één enkel beeld met een ongekend oplossend vermogen. TNO was verantwoordelijk voor het beheer van het project en hield zich bezig met het technisch en optisch ontwerp van systemen, de productie van spiegels en de OPD (Optical Path Difference)-regeling.
De Darwin-missie van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA is bedoeld om te onderzoeken of op planeten die gelijkenissen met de aarde vertonen, tekenen van leven aanwezig zijn. Hiervoor gebruiken de sterrenkundigen van ESA verschillende satellieten met elk een telescoop, waarvan de afzonderlijke beelden gecombineerd worden tot één enkel beeld in een centrale satelliet.
Darwin Cryogenic Optical Delay Line (ODL) (foto: TNO)
Om deze afbeeldingen tot één betrouwbaar beeld samen te kunnen voegen, moet de lengte van de lichtwegen vanaf de ster via iedere telescoop tot in de centrale satelliet exact hetzelfde zijn. Om deze lengte precies gelijk te maken, ontwikkelde TNO samen met haar partners in dit project een instelbare optische vertragingslijn. Dit is een set spiegels, die verschoven kunnen worden zodat de optische weglengte weer gelijk wordt.
De vertragingslijnen maken het optische pad vanaf de ster via de verschillende vrij bewegende telescopen gelijk met een verschil van minder dan 1 nanometer. De slag van de vertragingslijn is 10 mm.
Met dit nieuwe instrument levert TNO opnieuw een bewijs van de internationaal vooraanstaande positie op het gebied van ruimtevaartinstrumentatie, optiek en fijnemechanica.
