Nieuwe aandrijfprincipes worden niet vaak meer uitgevonden. Een constructeur breit al gauw verder op een bekend thema in plaats van een nieuw concept te bedenken. Af en toe wordt gekeken naar de eenvoud van een aandrijving en dan kan een nieuw succesvol concept zomaar geboren zijn. Een voorbeeld hiervan is het ontstaan van de elektromechanische aandrijving van de E-Brake-kantpersen van Safan.
Kantpersen zijn van oudsher voorzien van een hydraulische aandrijving. Hydraulische cilinders waren tot zo’n 25 jaar terug de enige aandrijfcomponenten die de benodigde kracht voor het buigen van plaatwerk konden leveren. Naast de voordelen van de grote kracht, kent hydrauliek ook nadelen. Het hydraulisch aggregaat moet continu druk leveren, het kost extra ruimte en kan eventueel gaan lekken. ”De eerste ideeën voor een elektrische aandrijving dateren van eind jaren tachtig”, legt Teun Slot, R&D-manager van Safan uit. ”We waren toen bezig met de ontwikkeling van een plaataanvoersysteem voor een numeriek gestuurde guillotine-schaar. De lengte van systeem was 3100 mm en de positioneernauwkeurigheid moest beter dan +/– 0,02 mm zijn. Daarbij viel de keuze uiteindelijk op een riemaandrijving met een DC-servomotor, waarbij de positie lineair gemeten en teruggemeld werd aan de besturing.”
Waarschijnlijk heeft deze ontwikkeling onbewust een rol gespeeld bij de latere ontwikkeling van de SMK (Servo Mechanische Kantpers), waarbij de op- en neergaande beweging niet door cilinders maar door een ’takelsysteem’ bestaande uit riemen en rollen wordt uitgevoerd. Maar een elektrische aandrijving was vergeleken met een hydraulische aandrijving in die tijd nog stukken duurder.
Het gehele artikel verschijnt in de januari-editie van Aandrijftechniek (nr. 1/2006).
