Al enige tijd had ik dit voorjaar wat foto’s op Linkedin langs zien komen van een enorme aandrijving in opbouw. Grote tandwielen, lagers, tandwielkasten en remmen. Het zag er indrukwekkend uit. Het bleek om de nieuwe aandrijving te gaan van de Hollandsche IJsselkering. De foto’s van de aandrijving werden, met enige trots, gepost door Hollandia Services. Mijn belangstelling was getriggerd. Daar moest ik meer van weten. Direct contact zoeken met Hollandia Services lukte om de een of andere reden niet, iedereen was druk blijkbaar. Maar uiteindelijk na wat telefoontjes met de afdeling persvoorlichting van Rijkswaterstaat, toch bij de juiste persvoorlichter aangekomen. Na dat eerste contact was er radiostilte tot begin juni. Of ik aanwezig wilde zijn bij het uithijsen van de oude kabeltrommel. Hij had ook nog wat dagbladen uitgenodigd, er zou een fotograaf vanuit een vliegtuigje wat foto’s maken, en ik zou diverse mensen die bij dit project betrokken waren kunnen interviewen. Maar wacht eens even, ik wil een artikel maken over de nieuwe aandrijving, niet over die ‘oude meuk’. Gelukkig begreep de persvoorlichter dat.
Een week later was het inhijsen van de nieuwe kabeltrommel en daar had ik meer zin in. Uiteindelijk heb ik daar 2 uur lang wat foto’s gemaakt van een 44 tons kabeltrommel die, met een speciaal frame, op zijn plek hoog in een toren van de Hollandsche IJsselkering werd gehesen, met een speling aan weerszijden van 55 mm! Een bijzondere prestatie, waarbij het een samenspel tussen kraanmachinist, mannen op het ponton waar de kraan stond, mannen in de toren en mannen op de vaste wal. Maar de aandrijving had ik nog steeds niet gezien. Die werd in de dagen erna in onderdelen en deelsamenstellingen naar boven gehesen en gemonteerd tot één geheel. Gelukkig zijn daar genoeg foto’s van gemaakt, want met mijn hoogtevrees was ik nooit-never-niet in de toren omhoog gegaan.
Tijdens het Teams interview met de betrokkenen van Rijkswaterstaat en Hollandia Services, ging het behalve over de aandrijving ook over respect. Respect voor de collega’s en de technische engineers die dit project tot een succes hadden gemaakt. Maar vooral ook respect voor de engineers die in de jaren 50 de allereerste aandrijving hadden uitgedokterd, met alle sterkteberekeningen van dien. Niks geen computers, rekenmachines of simulatiesoftware, maar gewoon alles keihard doorrekenen met de hand. En hoewel ik de oude aandrijving respectloos in eerste instantie ‘oude meuk’ noemde, moet ik die woorden absoluut terugnemen. Zeker voor die tijd was het state-of-the-art technologie, die ook anno 2021 nog feilloos werkte. Met de nieuwe aandrijving kan de Hollandsche IJsselkering zeker weer 50 jaar of meer veilig werken. Een prettig idee nu de opwarming van de aarde en de stijgende zeewaterspiegel nog sneller gaan dan we dachten!
